Een rood knipperlicht, een knal en dan de stilte



Een rood knipperlicht, een knal en dan de stilte

Sergeant-majoor Gerard de Graaff zal geen bommen meer 'veilig stellen', zoals dat heet. Hoewel hij denkt dat hij dat zelfs met één gezonde hand en een prothese nog wel kan, mag hij het van de Arbowet niet meer nadat hij vorig jaar tijdens zijn werk in Rotterdam zijn rechteronderarm kwijtraakte. Met zijn kunstarm mag hij niet meer tillen dan drie kilo. ,,Ik kan meer dan ik mag.'' Al mist hij bij kritische handelingen natuurlijk het 'fingerspitzengefühl', zegt hij.

Hij heeft lang met vragen rondgelopen. Wat had hij fout gedaan? De analyse van het ongeluk spookte vanaf de eerste dag door zijn hoofd. Uiteindelijk kon hij niet anders dan accepteren dat hij alles had gedaan wat hij kón. ,,Dan blijft een klein risico over.''

Binnenkort gaat Gerard de Graaff als burger aan de slag op de documentatieafdeling van het Explosieven Opruimings Commando van de Koninklijke Landmacht, het EOCKL, zoals het officieel heet. ,,Want EOD'er, dat ben je voor je hele leven.'' Daar verandert zelfs zijn ongeluk op dinsdag 28 augustus 2001 niets aan.

Die ochtend rukte Gerard de Graaff (toen 33) met zijn twee collega's uit. Het was nog donker, een uur of vier, toen ze uit Culemborg wegreden met Rotterdam als bestemming. De politie had 's nachts na een ruzie op de Paradijslaan achter een verdachte auto aangezeten. De bestuurder vluchtte, de auto werd achtergelaten op de kruising Jonker Fransstraat/Goudsesingel. Daarin vond de politie een sporttas met wapens, munitie en een verdachte koffer. De wagen werd naar het politiebureau aan de Boezembocht gesleept, in afwachting van de bomexperts.

EOD-medewerkers zijn niet alleen opgeleid om militaire explosieven op te ruimen, waarvan in bibliotheken uitgebreide beschrijvingen en handleidingen bestaan. Ze zijn ook gespecialiseerd in 'ongeïdentificeerde' bommen, waaronder levensgevaarlijke knutselwerkjes van criminelen of terroristen.

In Rotterdam werd een ambulance klaargezet, onderdeel van de standaardprocedure. Verder stelden De Graaff en zijn mannen vast dat de koffer zeker vijf bompakketjes en drie handgranaten bevatte. De munitie van de wapens werd apart gelegd, die kon veilig worden vervoerd naar Culemborg. De Graaff: ,,Maar naar die koffer keken we natuurlijk met andere ogen.''

Teams van de EOD beschikken over geavanceerde apparatuur om de inhoud van pakketten en koffers te analyseren vóórdat ze worden geopend. De Graaff trok daarom zijn speciale bompak aan, voorzien van bepantsering. Het veertig kilo wegende pak met geluiddichte helm zou luttele minuten later zijn leven redden.

,,Nadat ik de koffer opende, zag ik voor me de drie handgranaten liggen en vijf bompakketjes. De handgranaten legde ik een voor een naast de koffer, daarna pakte ik het eerste pakje. Toen ik het tweede pakje in mijn handen had zag ik een rood knipperlampje. Dan wil je maar één ding: je wilt daar weg. Maar nog voordat ik het pakketje kon neerleggen, ontplofte het. Een geweldige knal en daarna een enorme stilte. Alles was zwart voor mijn ogen, omdat het venster van mijn helm met roet en rook was dichtgeslagen.''

Secondenwerk was het. ,,Mijn collega's waren als eersten bij me en de ambulancemensen waren er natuurlijk heel snel, ze stonden als het ware om de hoek te wachten. Je voelt natuurlijk pijn, veel pijn, maar gek genoeg voelt het ook verdoofd. De hele tijd heb ik niet naar mijn arm gekeken, ik wilde het niet zien.''

,,Terwijl ze bezig waren een infuus aan te brengen en slagaders stonden af te drukken, hoorde ik één van de GGD'ers zeggen: 'Pas op voor die stomp'. Ik ben al die tijd bij bewustzijn gebleven. Waar je aan denkt? Mijn vriendin Janine was 7,5 maand zwanger. Hoe moet dat nou, dacht ik.''

De Graaff prijst zich gelukkig met het optreden van zijn werkgever, de Landmacht. ,,Een paar dagen na het ongeluk kwam de bevelhebber van de Landmacht, generaal-majoor Van Baal. Hij zei toen al dat ze alles zouden doen om mij te behouden als militair. Mocht dat niet lukken, dan zeker als burger bij de Landmacht. Dat gaf rust. Ik kreeg immers de verantwoordelijkheid van een gezin.''

,,Toen kwam 11 september en korte tijd daarna hadden we het incident waarbij alle tunnels in Nederland moesten worden bewaakt. Dan gaan je gedachten wel terug naar die pakketjes. Wat waren die gasten met 'mijn' koffertje van plan? Wat was hun bedoeling? Dat is allemaal onopgehelderd gebleven, ook bij de rechtszaak bleef het onduidelijk.''

(Rotterdams Dagblad 28 oktober 2002)

................
................

In order to avoid copyright disputes, this page is only a partial summary.

Google Online Preview   Download